Yine yaşlı gözlerimle bakıyorum yeni bir güne. Camlarımın önünde patlayan bombaların bıraktığı kirli hava yok. Görebildiğim kadarıyla parçalanmış gökyüzü ve yıkılmış duvarlar da yok. Kimseler sokak aralarında feryat etmiyor. Gökyüzünden ateş yağmıyor. Uçaklar bombalamıyor canlı cansız her şeyi. Misket bombaları yağmıyor göğümde.
Ambulanslar peş peşe yaralı taşımıyor olmayan hastanelere. Anneler yoğurmuyor toprakları gözyaşlarıyla. Nedense hüzünlüyüm. Sanki ben yanıyormuşum ve ben kaç ...